Με έκπληξη, αλλά και εύλογο προβληματισμό παρακολουθούμε το
τελευταίο διάστημα την εντατική
προσπάθεια συγκεκριμένων χώρων να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για ένα
εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα Παιδείας που αφορά το σύνολο της κοινωνίας.
Ποντάροντας στη δοκιμασμένη τακτική του «εύκολου», μικροκομματικού λόγου,
επιχειρούν να πείσουν χιλιάδες πολίτες ότι αυτό που θεωρείται αυτονόητο
τόσο για την επιστημονική κοινότητα όσο
και για όλα τα προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα,
δηλαδή η υποχρεωτική προσχολική αγωγή υπό την αιγίδα των εκπαιδευτικών
αρχών της πολιτείας, είναι λανθασμένο και επικίνδυνο. Οποιοσδήποτε έχει
στοιχειώδη επαφή με τις σύγχρονες παιδαγωγικές
θεωρίες, γνωρίζει πως η ηλικία των 4 ετών αποτελεί ορόσημο για την
ένταξη του παιδιού στο Νηπιαγωγείο, σε μια οργανωμένη μονάδα που μπορεί να μην
έχει την αυστηρή δομή που ισχύει για την υπόλοιπη τυπική εκπαίδευση, αλλά
αποτελεί το πρώτο συστηματικό σχολικό περιβάλλον του παιδιού υπό την
επίβλεψη άρτια καταρτισμένων λειτουργών
της εκπαίδευσης (νηπιαγωγοί- απόφοιτοι
πανεπιστημίων).Η καθυστερημένη ένταξη των παιδιών σε περιβάλλον Νηπιαγωγείου
στη χώρα μας έχει δυσμενέστατες κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνέπειες. Στερεί
μεγάλο κομμάτι νηπίων, κυρίως από τις τάξεις των μη προνομιούχων, από την
πρόσληψη κρίσιμου μορφωτικού/πολιτισμικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα οι
ανισότητες να διευρύνονται σχεδόν από την αφετηρία της ζωής των παιδιών.
Επιπλέον, χιλιάδες οικογένειες αιμορραγούν καταβάλλοντας υπέρογκα δίδακτρα για
υπηρεσίες που θα έπρεπε να προσφέρει εδώ και δεκαετίες η πολιτεία. Είναι βαθιά
υποκριτική η χρησιμοποίηση των εργαζόμενων σε προνηπιακούς σταθμούς ως ασπίδα
με το πρόσχημα της απώλειας των θέσεών τους, διότι κάθε πολίτης, κάθε γονιός, γνωρίζει ότι με
μια τροποποίηση των εισοδηματικών κριτηρίων, με μια ορθολογική διάρθρωση και
οργάνωση των παιδικών σταθμών όχι μόνο δεν θα χαθούν θέσεις, αλλά θα
δημιουργηθούν κι άλλες!
Σαφώς και θα έπρεπε η Πολιτεία να κινηθεί ταχύτερα και πιο
οργανωμένα για το σχεδιασμό και την υλοποίηση αυτής της επέκτασης της υποχρεωτικότητας
στην προσχολική αγωγή. Οφείλουμε όμως
να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μια αναμφίβολα θετική ενέργεια.
Αποστολή όλων μας, ιδίως της τοπικής αυτοδιοίκησης, που φαίνεται να αντιδρά
περισσότερο από όλους, θα πρέπει να είναι ο εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού
συστήματος και η γεφύρωση των κοινωνικών και των εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Η καθιέρωση υποχρεωτικής δίχρονης
προσχολικής αγωγής αποτελεί σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.