Όταν γνωστοποιήθηκε ο στόχος του Υπουργείου
Παιδείας «πρώτα ο μαθητής», όλη η εκπαιδευτική κοινότητα – μαθητές, εκπαιδευτικοί
και γονείς – αισθάνθηκαν χαρά και δικαίωση.
Η μακρά φιλοσοφική παράδοση του ελληνισμού, είτε προέρχεται από τους
«Νόμους» του Πλάτωνα είτε από τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, από τον Ιωάννη το
Χρυσόστομο, τον Αδαμάντιο Κοραή ή και από άλλους, μας παραπέμπουν στην άρρηκτη σχέση της παιδείας με την ανάπτυξη μιας συγκροτημένης κοινωνίας.
Στη
σημερινή κοινωνία της Ελλάδας εν κρίσει τα παραπάνω αποκτούν εκ νέου ιδιαίτερη
σημασία και απαιτούν σύγχρονη και δυναμική ερμηνεία. Δεν επιδέχονται όμως παρερμηνείες! Θεωρούμε ότι μια πιθανή και ενδεχομένως
σύντομη απεργία των καθηγητών κατά τις Πανελλαδικές Εισαγωγικές Εξετάσεις, παρά
την όποια καθυστέρηση και την αναστάτωση που πιθανότατα προκαλεί, σίγουρα δεν αποτελεί απειλή για την κοινωνία. Αντίθετα, ως γονείς, εκπρόσωποι Γονέων του
Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας
πιστεύουμε ότι η πραγματική
απειλή για την εκπαιδευτική κοινότητα και κατ’ επέκταση την κοινωνία
διαφαίνεται μέσω των νέων εξαγγελθέντων μέτρων του Υπουργείου
Παιδείας για αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, υποχρεωτική μετάθεσή τους μακριά
από τον τόπο κατοικίας τους κ.α., αφού θύματα όλων αυτών των αλλαγών θα είναι το
ίδιο το σύστημα εκπαίδευσης και οι μαθητές – παιδιά μας μέσω της περαιτέρω
υποβάθμισης της παρεχόμενης παιδείας.
Ανησυχούμε συγκεκριμένα ως γονείς,
πως με την
αύξηση των ωρών διδασκαλίας των καθηγητών οι εκπαιδευτικοί θα καλούνται σε
καθημερινή βάση να διδάσκουν σε 125-150 μαθητές σε πέντε-έξι πολυμελή και
διαφορετικά τμήματα με τραγικές επιπτώσεις στην μαθησιακή διαδικασία και την
απόδοση καθηγητών και μαθητών.
Ως εκ
τούτου, παραθέτουμε ακολούθως τους προβληματισμούς μας:
Μήπως
και χάριν συμπλήρωσης ωραρίου ο εκπαιδευτικός, εκτός των πολλών σχολείων που
πρέπει να καταφέρει να συνδυάζει στο πρόγραμμά του, θα καλείται να διδάσκει
μαθήματα για τα οποία δεν είναι εξειδικευμένος, μέσω της πρώτης, δεύτερης
–ποιος ξέρει – ίσως και τρίτης «ανάθεσης», όπως καλείται ο όρος;
Μήπως
με τις απολύσεις αναπληρωτών παιδιά θα μένουν αδίδαχτα σε κάποια μαθήματα αφού
δεν θα έχουν καθηγητή; Το φαινόμενο αυτό
δεν παρατηρείται, δυστυχώς, μόνο σε δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας μας. Παρατηρήθηκε ήδη φέτος εντός νομού Αττικής,
στην ίδια την περιφέρεια Α’ Αθήνας!
Μήπως
με όλες αυτές τις αρμοδιότητες που ανατίθενται
στους καθηγητές μέσα στο νέο εκπαιδευτικό ωράριό τους σε συνδυασμό με
όλες τις άλλες γραμματειακές αρμοδιότητες που τους έχουν ήδη εδώ και κάποια
χρόνια ανατεθεί, θα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μπορούν να προετοιμάσουν άψογα
το μάθημά τους ή να διορθώσουν όλα αυτά που παίρνουν συνήθως για διόρθωση στο
σπίτι – αφού το σχολείο δεν παρέχει τη δυνατότητα απομόνωσης για ήσυχη
διόρθωση, προετοιμασία με χρήση διαδικτύου κ.λπ.;
Μήπως
θα είναι ανέφικτο πια ο εκπαιδευτικός, με περισσότερα τμήματα, περισσότερους
μαθητές, περισσότερες μετακινήσεις ακόμα και εκτός των ορίων του νομού και υπό
τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στα σχολεία με τα κρούσματα βίας,
επιθετικότητας και αυξημένων ψυχολογικών
και μαθησιακών προβλημάτων, να αντιμετωπίζει τους μαθητές με ηρεμία, αγάπη και
προσήλωση προς το λειτούργημά του;
Μήπως η
ίδια η επιστράτευση για τις ανάγκες επιτήρησης υποσκάπτει τις δημοκρατικές
αρχές και τις αξίες που καλούνται οι εκπαιδευτικοί να υπηρετήσουν και να
διδάξουν στα παιδιά μας;
Συμπερασματικά,
από την ερχόμενη σχολική χρονιά είναι σαφές ότι υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο
το επίπεδο της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης με την ισοπέδωση – οικονομική
και ηθική - της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού, τις αθρόες συγχωνεύσεις
σχολείων, την αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα, τη συνεχή μείωση δαπανών
για τη δημόσια παιδεία. Μήπως τελικά
αποτέλεσμα θα είναι να διοχετευτούν τα παιδιά μας στην ιδιωτική εκπαίδευση, με
σχολεία πιο ελκυστικά σε κτήρια, υποδομές και με ποικιλία εξωδιδακτικής προσφοράς,
ωστόσο με εκπαιδευτικούς που εργάζονται
υπό την απειλή της απόλυσης;
Μήπως
τελικά διευρύνονται οι κοινωνικές
ανισότητες στην εκπαίδευση, η οποία γίνεται το μεγαλύτερο θύμα της οικονομικής κρίσης και της πτώσης των αξιών; Είναι γνωστό ότι η ελληνική οικογένεια
δαπανά ήδη τεράστια ποσά στη λεγόμενη παραπαιδεία και τα ποσά αυτά θα αυξηθούν
ακόμα περισσότερο, λόγω της περαιτέρω υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης.
Μας
απομένει λοιπόν, ή να ξεχάσουμε την κατά Πλάτωνα διαμόρφωση «καλού καγαθού πολίτη» για τα
παιδιά μας ή να αγωνιστούμε, από τη
θέση του ο καθένας και με τις δυνάμεις που έχει, στο πλάι των εκπαιδευτικών για
ανατροπή των καινούργιων βουλών της
πολιτείας μας που όπως αποδεικνύεται, ως μέγιστη προτεραιότητα θέτει ως
προτεραιότητα δημοσιονομικά και όχι εκπαιδευτικά κριτήρια.
Ας μην
ξεχνάμε τα σοφά λόγια του Αδαμάντιου
Κοραή,
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την
παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο.»
Για το Δ.Σ.
Τάσος Κωνσταντινίδης
Όλγα Στάθαρη
Γιώργος Ανεμογιάννης
Ιουλία Σοροβού